Dyscyplina Ruchu Autentycznego to rytualna, kontemplacyjna praktyka poszerzania zakorzenionej w ciele świadomości. Ma ona stałą strukturę, w której jedna osoba – „poruszająca się” lub „poruszający się” – z zamkniętymi oczami otwiera się na wyłaniający się ruch (lub bezruch) i towarzyszący mu własny świat wewnętrzny, w obecności drugiej osoby – wspierającego, nieoceniającego „świadka” lub „świadkini”.
W ruchu z zamkniętymi oczami, osoba poruszająca się rozwija poczucie obecności, uważnie śledząc głębię i stały przepływ swoich doświadczeń – ruchu fizycznego, doznań cielesnych, emocji, obrazów, wspomnień zapisanych w ciele, energii, myśli, intuicji. To one prowadzą ją w ruchu, odkrywają przed nią nowe kierunki, prawdy. Dążą do rozpoznania, do integracji, do uzdrowienia, do pełni. Do tego, by w końcu ujrzeć je w czuły, akceptujący sposób.
Poruszająca/y się odkrywa, że każdy najmniejszy gest jest oknem do całej osobowości oraz do tego, co zbiorowe, czy uniwersalne.
Świadek lub świadkini natomiast siedzi na obrzeżu przestrzeni i zauważa własny wewnętrzny proces w obecności poruszającej się lub poruszającego się. Uczy się oddzielać swoje własne doświadczenia, swoje projekcje od wspierającego współodczuwania. Pozostaje dla niej/niego obecnym/ą, widzi ją/go i pomieszcza bez osądu.
Relacja świadka/kini i poruszającego/ą się tworzy pewnego rodzaju naczynie, które obejmuje wszystkie wyłaniające się procesy. Wspiera poszerzanie świadomości, wzmacniając ich czułych i akceptujących „wewnętrznych świadków”.
Równie ważną częścią praktyki jest praktyka mówienia, która ma miejsce po ruchu. W jej trakcie praktykujący szukają sposobów na wyrażenie własnego doświadczenia – poprzez głębokie słuchanie, wyłanianie się słów oraz uważne komunikowanie.
Dyscyplina Ruchu Autentycznego, to przestrzeń, w której możemy prawdziwie spotkać się ze sobą, z własnymi procesami nieświadomymi, z mądrością ciała, z drugim człowiekiem, z tajemnicą… Przestrzeń, która obejmie to, co osobiste, zbiorowe i duchowe. Która da głos naszemu ciału. To uczestniczenie we wspierającej, słuchającej, przepełnionej pokojem i wzajemnym szacunkiem zbiorowości.
Przestrzeń, w której praktykujemy ucieleśnioną, świadomą, wrażliwą, współczującą obecność. Przestrzeń, w której różnorodność jest bogactwem.
Praktyka Dyscypliny Ruchu Autentycznego dla mnie osobiście jest praktyką słuchania – siebie, świata, tajemnicy. Uczeniem się drugiego człowieka, nauką szacunku. Uzdrawianiem – na poziomie osobistym i zbiorowym.
Ale przede wszystkim dla mnie jest celebrowaniem życia.
DRA można praktykować w formie sesji indywidualnych, w diadach, w grupach oraz w formie odosobnień wyjazdowych.